Toen ik 11 was is mijn vader verongelukt. Hij ging samen met mijn moeder een rondje fietsen en hij werd geschept door een auto en was opslag dood, hij was 38 jaar.
Dit was in oktober 1977. Het leven toen was totaal anders dan nu. Kinderen werden niet gezien of gehoord en er was toen ook geen slachtofferhulp. Ik kan me niet herinneren of er iemand is geweest om te vragen hoe het met me ging. Zelfs geen dokter. Vriendinnen had ik niet, want we waren pas verhuisd en ik zat op een andere school. Door haar verdriet was mijn moeder er ook niet meer en mijn zus kon ik niet vinden. Ik raakte in paniek. Ik was helemaal alleen. Ik kwam in een grote leegte terecht waar geen uitweg te zien was. Een mist die heel dicht is en je zoekt en zoekt….. Maar de weg terug naar je leven ervoor is weg. Je voelt die ongelooflijk pijn en verdriet. En je weet dat het oude leven nooit, echt nooit, meer terug komt. Mijn vader niet, mijn moeder niet, mijn oude leven was weg. De veiligheid, het vertrouwen, en je kind zijn. Het verdriet is zo groot dat je jezelf moet beschermen en een manier moet zien te vinden hoe je verder moet met een Marjon die zichzelf nog niet kent. Ik heb me toen goed overal door heen geslagen. Ik kreeg vanzelf vrienden, want ik had toch wel iets ‘bijzonders’ mee gemaakt (toen was het aantal verkeersongelukken nog niet veel).
Voor het ongeluk was ik een zelfverzekerd en aanwezig type en hield ik van mezelf. Ik geloof dat ik alles deed wat ik leuk en mooi vond en me niet veel aantrok van wat anderen zeiden. Eigenwijs noemen ze dat en ik vind het een geweldige eigenschap. Mijn eigenwijsheid heeft me geholpen door mijn pubertijd naar mijn volwassenheid. Maar ik wist dat er nog heel veel verdriet en angst zat voor die leegte. Ik wist dat ooit dat kleine meisje gehoord moest worden.
Een aantal jaar geleden kwam er een brief van de gemeente dat ze graven gingen ruimen. Zo ook die van mijn vader. Ik was in alle staten en ontzettend boos. Hoe konden ze dat nu toch doen?! Mijn kind stuk kwam naar boven met dat zware diepe verdriet en pijn. Dat mocht en kon gewoon niet! Voor mij was het mijn vaders thuis. En opnieuw zou ik alles weer moeten gaan beleven/verliezen. Ik raakte in paniek, want ik wilde daar niet meer naar toe. Ik wilde niet in die leegte van niks. Er zijn brieven geschreven en we hebben gevochten voor het behoud van het graf. En dat is gelukt! Maar dit heeft me zoveel energie gekost, ik raakte mezelf compleet kwijt. Ik kreeg gordelroos met helse pijn. Dit was de druppel en mijn burn-out werd een feit. Ik moest mezelf gaan helen. Dat kind stuk. Ik moest die leegte in…..
