Hieronder een stukje uit mijn dagboek van december 2016 toen ik echt niet meer kon en moest loslaten:
18-12-2016
Ik zie mezelf in een groot zwembad. En ik watertrappelend midden in het grote bad. Ik wil zo graag naar de kant, maar ik kan er maar niet komen. Al jaren watertrappel ik daar en soms ga ik een stukje naar de kant. Maar dan opeens komt er een golf of iemand langs en hup, ik ben weer in het midden. Pff, ik moet zo hard mijn best doen om naar de kant te gaan en ik ben al zo moe. Het lukt me niet. Ik kijk om me heen en probeer andere manieren, maar ik kom telkens weer in het midden terecht. De laatste maanden zijn mijn mond en neus nog maar net boven water en kan ik nog net een beetje adem happen en kracht vinden om het vol te houden. Maar mijn benen stoppen er soms even mee en ik ga kopje onder. Mijn benen hebben net genoeg rust gehad om weer te trappelen en ik heb weer lucht. Dan gooien ze er wat water bij. Af en toe kon ik met mijn grote teen de bodem aanraken, maar nu heb ik daar geen enkele grip meer op. Er zijn zoveel mensen die op mij rekenen! Ik moet boven water blijven! Ik heb zoveel verplichtingen en verantwoordelijkheden! Ik kan niet onder gaan!
Dan, na zoveel jaren, geeft mijn lichaam het op en ik ga kopje onder. Ik kan niks meer, alleen maar laten gaan. Ik laat alles los en hoe dieper ik ga, zie ik al mijn lasten en problemen daar drijven op de oppervlakte van het water. En ik mag me helemaal laten gaan.
Ik raak in paniek want dit kan niet! Ik wil dit niet, maar mijn lichaam en geest willen en kunnen niet meer. Niet meer verder leven zoals ze dat jarenlang deden. Ik zak verder en verder en voel mijn lichaam schokken van pijn, verdriet dat ik heb verloren. Dat ik het niet heb gered en ik een teleurstelling ben voor mezelf.
Dan als ik het diepste punt heb bereikt, komen er fluisteringen en strelingen van liefde. Ik word aangeraakt en opgetild en op de kant gezet. Opeens, na al die jaren van strijd, zoeken en vechten, zit ik ineens op de kant. Ik besef me dat ik werd gered, op het moment dat ik niet meer kon, en ik alles los liet. Door liefde, door ontvangen, door het toelaten van hulp. Door in te zien dat je niet hoeft te vechten, maar door er gewoon te “zijn” en te weten dat je een geweldig mooi en krachtig mens bent, hoe dan ook.
Ik geloof dat er veel mensen daar in dat diepe aan het watertrappelen zijn en ook wachten tot ze een keer ondergaan. De angst dat je het vast moet houden en dat je niet goed genoeg bent als je het los zou laten, weegt zwaarder dan in de rust en liefde terecht komen. Voor iedereen is het anders en iedereen heeft zijn eigen weg te gaan. Maar weet hoe zwaar het ook is, ooit kom je op een breekpunt! In de liefde en acceptatie. En dan is er geen weg meer terug.
Ik heb een nieuw pad gevonden. En ik voel dat ik geleid en geholpen word. Dat ik niet hoef te vechten, maar mag zorgen dat ik bij mezelf in de liefde blijf. Ik ben…. En meer heb ik niet nodig! Dankbaar ben ik met heel mijn hart! En wat gaat komen ontvang ik met open armen. Mijn hoofd is stil. Ik ben….. Elke minuut geniet ik van IK BEN… Dankbaar… Vreugde … Liefde… Het leven….. En ik hou er van!
